W Twej szkole Boże różne są przedmioty,
uczysz mnie ciągle wiary, nadziei, miłości.
Jak doskonalić talenty i cnoty,
jak służyć Tobie – trwając w radości.
Jak służyć Miłości? Ty mnie uczysz stale.
Miłość – to Ty Boże. Więc jest wszechobecna.
Zasiana – kiełkuje i wzrasta wytrwale.
Ogarnia swym światłem wszechświata przestworze.
Jest cicha, cierpliwa, ukryta w głębinach
serc ludzkich – zasiana Twym miłosnym tchnieniem.
Służąc Tobie kochając – ją wzmacniać potrzeba,
by rosnąć dojrzała i sięgnęła nieba.
Naucz mnie mój Boże wciąż ją pielęgnować.
Jej służyć – Jej w drugim bliskim mi człowieku.
Zapomnieć o sobie i Jej ofiarować
wszystko – choć tak trudne jest służenie Tobie…
Lublin, dnia 31 lipca 2007