Twórczość literacka Danuty Kowal

Tag: cud

  • *** (Jak to się dziwnie w życiu układa)

    —

    by

    wnuczka
    in ,

    *** Jak to się dziwnie w życiu układa, że gdy potrzebna jest mi porada, gdy Cię poproszę Maksymilianie – dla mnie od razu mały cud się staje. Natychmiast wiem, w który klawisz stuknąć, kiedy komputer mi figle płata, gdzie w jakąś rurę zatkaną puknąć. Wszelkie problemy dzisiejszego świata rozwiązywać pomagasz… I w każdej pilnej mojej…

  • Peregrynacja Krzyża

    —

    by

    wnuczka
    in ,

    Wysprzątaj wnętrze swojego domu, wysprzątaj wnętrze serca swego, otwórz ramiona swojego domu, otwórz ramiona serca swego. Przyjmij do domu i serca swego najdroższe w świecie – Krzyża ramiona, na których teraz, zawsze i wiecznie Jezus z miłości do Ciebie – kona… Nie bój się krzyża, nie bój się bólu lecz krzyż swój razem z Jezusa…

  • Wspomnienie

    —

    by

    wnuczka
    in , ,

    Przed obrazem Matki Bożej Płaczącejw Archikatedrze Lubelskiej– 48. rocznica cudu – dzień odpustu W rozkołysanym milczącym tłumie,szło do Maryi w cichej zadumie– choć się otwierał przede mną świat– moje zmęczone czternaście lat … A twarz Maryi żywa i jasna,chociaż ta sama, lecz jak nie własna,wodziła wzrokiem po ludzie swym– z oka spływały wciąż krwawe łzy……

  • *** (Spłynąłeś jak biały nadziei gołąbek)

    —

    by

    wnuczka
    in ,

    Ojcu Świętemu *** Spłynąłeś jak biały nadziei gołąbek na polską ziemię, odkrywasz Boskich tajemnic – po rąbku rąbek – słucha Cię ludzkie plemię… Czytasz nam karta po karcie – serca swojego księgę, balsamem słowa koisz rozdarcie Narodu – wskazujesz miłości Bożej potęgę… Powtarzasz proste, lecz jakże mocne słowa, nie wiem raz już który, i kruszysz…

  • Wrześniowa noc

    —

    by

    wnuczka
    in ,

    WSPOMNIENIA WRZEŚNIA 1939   Noc. Dym. Żar. Trzask. Błysk płomieni. Języki ognia liżą drzwi do sieni. A oczy dziecka ogromne, przerażone, na mur wysoki są zapatrzone. Huk. Stuk. Pył. Kurz. Gruz ceglany. W murze się otwór zwiększa wyrąbany, a dziecko czeka, wierząc, że cud się stanie: że wnet tą dziurą się wydostanie. *** Noc. Dym.…

  • Lublin, Księżyc i ja (1)

    —

    by

    wnuczka
    in , , ,

    I Po ciężkim dniu pracy jesień odpoczywa,i bezchmurnym niebem miasto swe okrywa,po którym wędruje ten sam co przed laty,Księżyc uśmiechnięty, błyszczący, pyzaty. W jego blasku stoją piękne stare drzewa,jesień je w złociste sukienki odziewa,ja także po pracy wędruję z nim razem,zachwycam się pięknym Lublina obrazem. Kiedy cuda miasta przed oczami stają,wspomnienia z przeszłości jak żywe…