Twórczość literacka Danuty Kowal

Tag: droga

  • Nasze drogi

    —

    by

    Agata
    in ,

    Tak do siebie podobne, równoległe jak tory, do jednego celu wiodące, w ranki, we dnie, w wieczory – nasze drogi… Obie krzyżami znaczone, bogate w drogowskazy, a w ciemne, samotne noce, rozświetlane światłami wiary – nasze drogi… Przez tę samą Ojczyznę biegną,}te same krajobrazy i wraz z Bliźnimi znoszą podobne trudy, urazy – nasze drogi……

  • *** (Znane są, jak dobrze wiecie)

    —

    by

    wnuczka
    in , , ,

    *** Znane są, jak dobrze wiecie poematy o Lublinie i piosenki o Warszawie, a ja chcę rozsławić w świecie skarby skryte na Wieniawie. Na Wieniawie, co dzielnicą przepięknego jest Lublina, której każda ścieżka, kamień, skryte w sercu przypomina dawne jego dni. I te smutne, i radosne, i mojego życia wiosnę, która często mi się śni.…

  • Pójdź za mną (Barka)

    —

    by

    Agata
    in ,

    Za ks. bp. J. Zawitkowskim Pójdź za mną (Barka) Panie, dalszy rejs odwołany, bo sternika do siebie wezwałeś, a nam brak siły, nadzieja zgasła. O Chryste, przecież burza szaleje. Ratuj barkę, bo bez Ciebie zginiemy! – Nie lękajcie się, a wypłyńcie na głębię! Cała naprzód! Nowy świta już dzień! Pan znowu stanął nad brzegiem, Szukał…

  • *** (Największej Miłości)

    —

    by

    Agata
    in , ,

    *** NAJWIĘKSZEJ MIŁOŚCI chcę śpiewać swą pieśń NAJWIĘKSZEJ MIŁOŚCI swą miłość chcę nieść NAJWIĘKSZEJ MIŁOŚCI chcę służyć co dnia NAJWIĘKSZEJ MIŁOŚCI co w duszy mej trwa Gdy w okno zapuka świt trudnego dnia i zbudzi tęsknotę co w duszy wciąż trwa zaufam Miłości i z Nią będę szła i dojdę, gdzie Ona wskaże tego dnia…

  • 2000 – listy do Ojca Świętego

    —

    by

    Agata
    in ,

    W tym wspaniałym roku 2000 moi Przyjaciele – sąsiedzi z Domu Pomocy Społecznej im. Matki Teresy z Kalkuty w Lublinie wykonali wspaniałe dary dla Ojca Świętego. Miała zaszczyt pomóc im napisać listy do Ojca Świętego, które miały być dołączone do tych prezentów. Oto one: List pierwszy – pani Marii Świrgiel: Umiłowany Ojcze Święty! U progu…

  • *** (Bardziej wpatrujmy się w Boże Światło)

    —

    by

    admin
    in ,

    Bardziej wpatrujmy się w Boże Światło niż w ludzkie mroki. abp Józef Życiński *** Bardziej wpatrujmy się w Boże Światło niż w ludzkie mroki, chociaż przez te ludzkie mroki wieźć nas muszą często nasze ludzkie kroki. Lecz tak, jak wędrując przez lasy i bagna, gdy patrzymy w niebo, nie wstrzyma nas żadna przeszkoda, wpatrując się…

  • Rozmowa z Księżycem (3)

    —

    by

    Agata
    in ,

    We mgle się ukryła Twa twarz promienista,lekki rumieniec pokrył Twe oblicze,jakby falą uczuć wróciło wspomnienie,znów ożyły dawne marzenia dziewicze… Ukryte głęboko serce Twe gorące– choć po niebie krążysz już od lat tysiącadrogą wyznaczoną przez Boga od wieków– choć nie swoim świecisz, ale światłem Słońca… Mgły rozsnują wkrótce Miłości promienie,Twa twarz zajaśnieje znowu światłem Słońca.Popatrz, jak…

  • Zaćmienie

    —

    by

    admin
    in , ,

    *** W czerń się oblekło oblicze Księżyca,kiedy się wtoczyło w tarczy Słońca blaski nic tak oczu ludzkich nie zachwyca,jak jego przybranie w szczerozłoty kask. Niepokój ogarnia wszelakie stworzenie,Słońce jaśniej świeci, choć promieni mniej,Ziemię wciąż ogarnia groza i milczenie,Człowiek – nowe piękno odnajduje w niej. Siły słońca blasku zaćmić nic nie zdoła,Nawet połączona stu księżyców moc.Ciemność…

  • Pożegnanie

    —

    by

    Agata
    in , ,

    Odpłynąłeś Biały Gołąbku w dalszą swą drogę – krzyżową. Zniknąłeś w swym samolocie, zniknąłeś w sinej mgle. Zasiałeś ziarna w duszach, by skiełkowały odnową, wskazałeś słabą dłonią którędy iść – choć tak źle… To była stacja Polska długiej, krzyżowej drogi. Tu był upadek, powstanie, uśmiechy poprzez łzy. Tysiące Cyrenejczyków, tysiące serc oddanych słało miłości kobierzec,…

  • Zamość

    —

    by

    Agata
    in , ,

    Czas się zatrzymał – na dzień, na dwa. Choć nadal wkoło trwa taniec zła – dusze zawisły między ziemią a niebem – karmione słowem i Żywym Chlebem – z ust i z rąk Ojca… Dłonie złączone, serca złączone, głowy schylone w głębokim ukłonie, ciała nie czują trudów podróży, oczy nie widzą wokoło burzy – wpatrzone…