Jezus stale się rodzi. W każdej chwili. Na ołtarzach – w dłoniach kapłanów, w sercach ludzkich – dzięki posłudze kapłanów. Ale rodzi się także w naszych świątyniach, w naszych parafiach – dla nas, wśród nas. Narodziny parafii. Ubożuchna kaplica, zbudowana wspólnym wysiłkiem kapłanów, ich rękami i pomagających im maluczkich, ubogich. I za sprawą Kapłanów „Słowo stało się Ciałem i zamieszkało między nami”. Między nami, między tymi najuboższymi, najmniej sprawnymi. Zajaśniało czerwone światełko wśród ciemności. Zamieszkał wśród nas Jezus. Cichutki, zdany na naszą opiekę, czekający na nas. Wypełniający naszą częstą samotność swą dyskretną obecnością. Wskazujący drogę do Niego krzyż przypomina, że tylko krzyż nas do Niego zaprowadzi. Krzyż nasz i naszych bliźnich, którym pomożemy go dźwigać.
Maryjo, która zawsze jesteś tam, gdzie Twój Syn, tam, gdzie jesteśmy my – Twe dzieci, opiekuj się naszą młodą wspólnotą parafialną, która pod opieką swojego patrona – Błogosławionego biskupa Władysława Gorala zdąża z Tobą do Ciebie, z Tobą do Twego Syna. I prosimy Cię jeszcze: wyproś u Niego rychłą kanonizację naszego Patrona, aby cały Kościół mógł cieszyć się Jego chwałą i uciekać się do niego w swoich potrzebach. A nam wyproś siły do utworzenia z naszej nowej parafii wspólnoty miłej Bogu i wybudowania świątyni – godnej Twojego Syna.
Raduję się dzisiaj z kościołem lubelskim, który jest matką wszystkich kościołów na tej ziemi, na tej prastarej, jagiellońskiej ziemi. /…/ Raduję się tym, że przybywa świątyń w diecezji lubelskiej i życzę wam wszystkim, drodzy bracia i siostry, ażeby Chrystus miał wśród was zawsze i wszędzie swój dach nad głową”.
Jan Paweł II, Lublin
Z Maryją ku Wspólnocie, lipiec 2002, Nr 26
4 października 2004 r.