Na zaoranych jesienią bruzdach
– wiosenne słońce drga
odbijając się w kałużach z resztek roztopów.
Ponad polami unosi się mgła.
Ziemia pachnie wiosną…
Twe spracowane, zmęczone dłonie wciąż ciągną trawy wóz,
stopy wciąż grzęzną w czarnej, żyznej glebie
– i z duszy mej znika mróz,
Wspomnienia jak kwiaty rosną…
Twa twarz spieczona słońcem – gorącym słońcem pustyni,
czy słońcem palącym zbocza żyznej, Lubelskiej Ziemi?
To nieważne…
Twe żyły nabrzmiałe od pracy w warsztacie,
czy przy karczowaniu roztoczańskiego lasu?
To nieważne…
Twa postać, to postać cieśli z Nazaretu czy postać mego Ojca, Teścia, Dziada?
To nieważne…
Lecz ważne jest to, że:
milcząc – uczysz,
ufając – uczysz,
pracując – uczysz,
kochając – uczysz naszych Ojców być ojcami
i na przednówku życia dajesz im nadzieję i wiarę w to,
że starczy im sił do ciągnięcia swojego wózka przez rozmiękłą od łez,
ciężką, lecz żyzną, ojczystą ziemię…
Lublin, dnia 1 kwietnia 1998 r.