***
Teraz, u stóp Maryi, w blasku Bożej chwały,
kochającym sercem ogarniasz świat cały.
Nad dżdżystym Lublinem wzrok swój zatrzymałeś,
w dźwięk dzwonów, rytm pieśni i serc się wsłuchałeś,
Maksymilianie…
Widząc, jak z witraży w najbliższe stulecia
patrzą: Papież Polak, Prymas Tysiąclecia,
w świątyni, którą wzniosły wiernych ręce
i Bogu na chwałę i Tobie w podzięce
– krople deszczu z nieba w drodze zatrzymałeś,
nad losem Ojczyzny swej się zadumałeś…
Jak zwykle w swym życiu – Marii zawierzyłeś
i w dłonie Jej – Rodaków swych losy złożyłeś,
Maksymilianie…
Lublin, dnia 14 sierpnia 1996.