Twórczość literacka Danuty Kowal

Kategoria: Przyroda

  • Na Anioł Pański

    —

    by

    wnuczka
    in , , ,

    „Na Anioł Pański biją dzwony, Niech będzie Maria pozdrowiona, niech będzie Chrystus pochwalony…” (Kazimierz Przerwa-Tetmajer) *     *     * Zza wzgórz Roztocza, z Bałtyku fal, od Kresów dalekich, od górskich hal – Słońce wypływa, wraz z nim nowy dzień i znika w oddali przeszłości zły cień… „Na Anioł Pański biją dzwony” – z Maryją chcę przeżyć…

  • *** (Kiedy pod jasnym Słońca promieniem)

    —

    by

    wnuczka
    in , , , ,

    *** Kiedy pod jasnym Słońca promieniem maleńki Kwiatek rozkwita – zbudzony wiosny ożywczym tchnieniem z nadzieją nowy dzień wita. Małe serduszko drgnieniem ożywa na nowo rozbudzone, wielkie uczucie głęboko skrywa, boi się być zranione. Gdy wieczór ciszą swiat już otula, tęsknota zasnąć nie daje, Kwiatuszek główkę do mchu przytula, czekając aż świt nastanie. Płatek po…

  • Patrząc na spadający w promieniach słońca liść

    —

    by

    wnuczka
    in , , ,

    Z pączka się rozwinął na wspaniałym drzewie,ze słońca promieni brał pokarm dla siebie,kołysany wiatrem i deszczem smaganyprzeżył swoje lato pośrodku polany     – zanim opadł… Śpiewał Bogu pieśń życia w braci liści chórzegdy wiał lekki wiaterek. Gdy szalały burzeudręczone zmaganiem wszelakie stworzeniakorzystały z przystani jego spokoju… lub cienia     – aż przyszedł listopad… Gdy po wichrach i deszczach zajaśniało…

  • Latarnie

    —

    by

    wnuczka
    in ,

    Na stromych brzegach naszego życia,tam, gdzie się styka ziemia z Niebem– stoją latarnie – Bogu w ofierzewzniesione – łańcuchem serc ludzkich splecione– licznych kościołów wieże– śląc światło od Boga dla Ciebie… W każdej świątyni na Twoim szlaku– tam, gdzie Cię dobry Bóg zawiedzie– zawsze gotowe – często w udręce,zmęczone – z Jezusem w Hostii na…

  • Ślad na piasku

    —

    by

    wnuczka
    in , , ,

    Idę piaszczystym morza brzegiem,srebrzysta fala stopy zalewa,morze odbija Słońca promieniei szumem swym – Bogu wciąż śpiewaswoją odwieczną pieśń… Na mokrej plaży zostawiam ślady,woda je zmywa, nic nie zostaje,chwila przeminie – cóż nie ma rady,a wraz z nią to – co życie daje,i to, co z nim trzeba nieść… Idę ciernistym życia brzegiem,fala tęsknoty duszę zalewa–…

  • *** (Niebo sierpniowe)

    —

    by

    wnuczka
    in , , ,

    *** Niebo sierpniowe skrzy się gwiazdami,księżyc na wczasach rośnie,co chwila gwiazda spadając z niebazawisa w nadmorskiej sośnie. Wóz Wielki cicho przez niebo płyniei gwiazda polarna goreje,i wiele jeszcze gwiazd spadniew morze – zanim zadnieje. Chcę wypowiedzieć swoje życzenieZanim gwiazdeczka upadnie– zdążyć nie mogę – lecz się nie martwię,bo Bóg i tak je zgadnie. Zgadnie i…

  • Zamki

    —

    by

    wnuczka
    in , ,

    Niebo błękitne, jasny horyzontna plaży spoczywa moc ludu,łagodna fala rytm serca odmierzamorza – Bożego cudu. Słońca promienie buzie dziecięcew jasne uśmiechy malują,na piasku zamki dłonie chłopięcewśród pisków i śmiechów budują… Nie daj mi Boże w tym pięknym rajuzapomnieć o innej fali,o tej, co w pięknym mym rodzinnym krajuwszystko co może wali. Fale powodzi buzie dziecięcełez…

  • *** (Biało-czerwona, kirem spowita)

    —

    by

    wnuczka
    in , ,

    Refleksje przy pochylonej fladze w dniużałoby narodowej – na kanwie chorału“Z dymem pożarów” Karola Ujejskiego *** Biało-czerwona, kirem spowita,w gorzkich łzach deszczu Rzeczpospolitanowy dzień wita,chyląc przed Tobą skroń.Jak przed wiekami – sterczy ku Niebujak żywy pomnik Twojego gniewu– w powodzi dobie– nasza błagalna dłoń.   Usłysz w Niebiosach nasze wołanie,wśród ryku fali, przyjmij o Panieten…

  • Święty Jan

    —

    by

    admin
    in , ,

    W tę noc, taką piękną, tak naszą, tak krótką, pachnącą jaśminem, Kupałą, Sobótką, zstępuje – o dziwo – na ziemię mą – Jan. A drogę mu w lesie świetliki torują i anielskim chórom słowiki wtórują, a on w swoich dłoniach niesie jagód dzban. Choć on nie Słowianin, choć z dala przybywa, wie, że go polska,…

  • Moja działka

    —

    by

    wnuczka
    in , ,

    Jest na świacie miejsce, gdzie szczęście przebywa, na zmęczoną duszę ukojenie spływa, człowiek pełną piersią oddycha swobodnie, znajduje przyjaciół, spoczywa wygodnie. A kiedy czasami przyjdzie taka chwila, że słychać już nawet cichy lot motyla, to zza miedzy słychać rytm serca sąsiada, które też samotne ze swą działką gada. Lublin,dnia 18 czerwca 1997 r.