Kolegom rolnikom- którzy odeszli

Z żyznych, pszenicznych ziem Lubelszczyzny,
z piaszczystych, zdrowych poręb Roztocza
i z innych krain naszej Ojczyzny,
gdzie pięknym lasem pokryte zbocza

-wyrośli prawi, silni, wspaniali,
na łąkach, polach zwiększali plony,
na nieużytkach – zawsze wytrwali
– orali nowe, piękne zagony.

Przez lata życia, Ci Wielcy Ludzie,
jak Bóg nakazał – ziemię kochaną
– pracując ciągle w ogromnym trudzie
– czynili sobie, innym poddaną.

W dzieciństwie z mlekiem matki wyssali
miłość do Boga, ziemi, Ojczyzny
i wszystkie siły swoje oddali
dla ukochanej swej Lubelszczyzny.

A Ty czasami idź na te pola
i nad tą ziemią swe ręce złóż,
gdzie użyźniona jest przez Nich rola,
Oni wciąż żyją w jej kłosach zbóż.

19 grudnia 1995 r.
(W dniu pogrzebu kolegi Jasia Mietlickiego)