Twórczość literacka Danuty Kowal

Tag: dusza

  • Pożegnanie

    —

    by

    Agata
    in , ,

    Odpłynąłeś Biały Gołąbku w dalszą swą drogę – krzyżową. Zniknąłeś w swym samolocie, zniknąłeś w sinej mgle. Zasiałeś ziarna w duszach, by skiełkowały odnową, wskazałeś słabą dłonią którędy iść – choć tak źle… To była stacja Polska długiej, krzyżowej drogi. Tu był upadek, powstanie, uśmiechy poprzez łzy. Tysiące Cyrenejczyków, tysiące serc oddanych słało miłości kobierzec,…

  • Zamość

    —

    by

    Agata
    in , ,

    Czas się zatrzymał – na dzień, na dwa. Choć nadal wkoło trwa taniec zła – dusze zawisły między ziemią a niebem – karmione słowem i Żywym Chlebem – z ust i z rąk Ojca… Dłonie złączone, serca złączone, głowy schylone w głębokim ukłonie, ciała nie czują trudów podróży, oczy nie widzą wokoło burzy – wpatrzone…

  • Dla Wojtusia

    —

    by

    wnuczka
    in , ,

    I Po jesiennym niebie ciemne chmury mkną, blade niebo płacze dżdżu smutnego łzą, o dachy i rynny deszcz miarowo stuka, muzyką umila sen mojego wnuka. Śpij więc, śpij maleńki, miną słotne dni, rozjaśnione blaskiem przez Twe złote sny, a Babcia różańcem owinie Twój świat, by Ci Bóg rozjaśniał chwile przyszłych lat. Lublin, dnia 5 listopada…

  • Zamyślenie – W cieniu krzyża

    —

    by

    wnuczka
    in ,

    „Króla wznoszą się ramiona, Tajemnica krzyża błyska; Na nim życie śmiercią kona, Lecz z tej śmierci życie tryska.” – pieśń ludowa – Krzyż, krzyż, ciągle krzyż, ciągle krzyże. Jak trudno mi je pokochać… Jako małe dziecko przeżyłam oblężenie Warszawy. Wędrówki wśród pożarów, trupów końskich i ludzkich, bomby, pociski… Przeżyłam szok. Potem przez długie lata okupacji…

  • Modlitwa wieczorna

    —

    by

    wnuczka
    in ,

    I Za z Tobą przeżyty ten dzień, za jego blaski i …cień – dziękuję Boże. za serca życzliwe w nim spotkane, za łaski nowe w duszę mą wlane – dziękuję Boże. Za ciągłe Twe dobre, wspaniałe natchnienia, za próśb mych codziennych tak liczne spełnienia – dziękuję Boże. Za wiarę, nadzieję i miłość i łzy i…

  • Nad jeziorem

    —

    by

    admin
    in , , ,

    *** Najpiękniejsze jest jezioro nocą, kiedy księżyc wypływa zza drzew, kiedy gwiazdy na falach migocą, koi duszę dyskoteki śpiew. I miarowe ping-ponga odbicia kończą chwile tak miłego dnia, falą wspomnień minione przeżycia powracają na jawie i w snach. Chociaż piękno i spokój dokoła zapomnienie daje o złem, pod opieką mojego Anioła usypiając – żegnam się…

  • Tchnienie

    —

    by

    wnuczka
    in , , ,

    Gdy noc me miasto snem otulii usną twardo zmęczeni ludzie– chóry aniołów śpiewać im będą,by odpoczęli po ciężkim trudzie. Księżyc latarnię swoją zapalii płynąć cicho po nieba skłoniepatrzeć wnet będzie jak w ziemskiej daliogromna miłość w ich duszach płonie. Serce Jezusa w licznych kościołachukryte w hostiach wciąż mocno bije– i w sercach ludzi – z…

  • Kochać – to na Bożą miłość serce wciąż otwierać

    —

    by

    Agata
    in , ,

    Rozważanie na kanwie myśli kardynała Wojtyły Elementarz etyczny, rozdział 18 – „Sprawiedliwość i miłość”   Kochać – to na Bożą miłość serce wciąż otwierać i nie dawać mu nigdy w marazmie zamierać, wiedząc, że: miłość, to siła moralna, potężna energia, wielka, niezniszczalna, co jedna, jedyna pozwala się zbliżyć do osoby kochanej – i tak się…

  • Bóg obejmuje nasze cierpienie

    —

    by

    wnuczka
    in ,

    Patrząc na stary, okaleczały, lecz jeszcze żywy, stary pień drzewa, stojący samotnie na zalanej słońcem łące. „Bóg obejmuje nasze cierpienie” Pod stopami – zalana słońcem miłości Bożej ziemia. Wiecznie żywa. Pachnąca. Szumiąca nieskończonością różnorodnych, współistniejących, zniewolonych granicami czasu i przestrzeni istnień ludzkich, które przemijając – zostają, rodząc się – umierają, umierając – rodzą się, spalając…

  • Patrząc na płomień gromnicy

    —

    by

    wnuczka
    in , ,

    I. W starym babcinym lichtarzumającym ponad sto lat,przed starym krucyfiksemz którego Chrystus na światpatrzy – tak jak przed wiekiem – woskowej płomień gromnicyjasnym światłem migoce,rozświetla duszy mej ciemnośćw samotne długie noce– jak Babci mej– przed pół wiekiem. Gromnica siłę swą bierzez wysiłku pszczół tysięcy,z ciężkiej i żmudnej pracyjasnych, letnich miesięcywśród pól– tak jak przed wiekiem.…